شناسه مردم (تعریف انسان)

پایه ترین جستار در دانش های انسانی همان جستار انسان یا مردم است. اگر چه آشنایی نخستین همگان با مفهوم کلان مردم، به جهت رویارویی هر روزه با مصادیق آن، به احساس بی نیازی بسیاری، از پرداختن به تعریف و شناسه آن گردیده است. بی توجهی در شناخت و شناسه ی انسان می تواند ما را از دست یابی به نتایج تعمیم پذیر باز دارد و ما را به سوی تصمیم های روبینانه و گروهی و گذرا بکشاند. اما به راستی لغزشگاه هایی نیز در راه شناسه ی انسان هست: برون رفت از تعریف مفهوم به توضیح واژگان انسان، جدا نبودن زیستی گونه های جانداران از یکدیگر تا مرز انکار عینیت گونه ها، درآمد به درگیری های نامگرایان و برونگرایان، نارسایی تعریف های زیستی (ریختی، زایایی ، ژنتیکی و رفتاری) مردم و نیز کاستی تعریف منطقی آن.در نگاه ما ملاک فراگیر و جداگری درباره ی انسان زیستی در دست نیست؛ از این رو، حقوق و ویژگی هایی که در دانش های انسانی برای انسان بر می شماریم، از نگاه فلسفی نمی تواند منسوب به انسان زیستی گردد. در تلاش برای پیوست این گسست، در تعاریف انسان کمینه مشترک پذیرفته و انسان فلسفی دانسته شده و اختلافات و استثناها بدان الحاق گردیده است. آشکار است که الحاقی هم پایه با اصل نیست و می باید که درباره ی آن دو، پذیرای مراتب گردید و گرنه ملحق کلاً از مقوله ی فلسفی انسان بیرون خواهد بود. دست کم در رویکرد ثبوتی، آن چه تفاوت چیستاری میان انسان و دیگر جانداران ایجاد می نماید، مفهوم زیستی و حتی شناسایی انسان نیست. هرچند در رویکرد اثباتی، این تعریف گاه تنها ابزار در دسترس برای جداگری نمونه های مردم باشد. خودآیینی و گزینش آزاد، ملاک راستین این شناسه تواند بود.